Hap ... slik ... weg.

Wie kent hem niet: de blauwe reiger. Die grijze reus die vaak roerloos langs de waterkant staat of in traag tempo overvliegt met S-vormige ingetrokken nek en uitgestrekte poten.

Ondanks zijn wat saaie, grijze verenpak, zie je hem niet gauw over het hoofd met z'n lengte van zo'n 90 cm! Ook indrukwekkend: zijn spanwijdte van 1.55 tot 1.75 meter.

Zo'n groot lijf schreeuwt natuurlijk om voedsel. Hij scharrelt z'n kostje op door uit stilstand of traag wadend door (of langs) ondiep water op het juiste moment toe te slaan als er een prooi voorbij komt.

Erg kieskeurig is de reiger niet. Behalve vissen, eet hij ook kikkers, vogels, muizen, insecten en salamanders. De smaak maakt ook niet uit volgens mij, als je toch alles in één keer doorslikt. Al smaakt je prooi helemaal nergens naar, je proeft het toch niet. 

Gistermorgen zag ik van afstand deze reiger, die volop in actie was. Hoewel, actie ... actie... Een reiger maakt zich niet zo druk hoor, heb ik gemerkt. Alles gaat vooral tráág.
Maar toch: hij ving iets (vis, kikker?) Een vis, zo zag ik later op de foto's. Die spartelde flink tegen, maar zijn laatste minuutjes waren geslagen. Een langzame dood volgde. Want in plaats van de prooi meteen op te eten, schreed de reiger als het ware in slow motion terug naar de oever. Hij ging er eens even goed voor staan, en toen: hap, slik, weg!

Daarna ging hij terug het water in. Om daar opnieuw met héél veel geduld op de volgende prooi te azen. Nou is geduld niet míjn sterkste punt. Ik ben toch meer van lekker opschieten. Ik wilde dan ook maar één ding: zo snel mogelijk naar huis om de foto's te bekijken!