Grote groene sabelsprinkhaan

Soms loop je ergens en weet je dat er "iets" is, er beweegt iets maar je ziet niks.
Een mysterieus gevoel bekruipt je.
Zo ook in dit geval met deze groene sprinkhaan. Ik zag een hoop beweging tussen het groen maar kon niets vinden waardoor dit werd veroorzaakt.
Buiten met de wind door mijn haar, kreeg ik er meteen een soort Hans Klok-gevoel bij.
Na wat geduld en wat optische illusies was daar toch ineens deze groene sprinkhaan.

Deze grote groene sabelsprinhaan dankt zijn naam aan de lange sabelvormige legbuis aan de achterkant. Ik kan misschien beter zeggen haar naam, want alleen het vrouwtje heeft zo'n legbuis die overigens vaak wordt aangezien voor een angel.
Deze sprinkhaan is zo ongelooflijk goed gecamoufleerd dat je er dus zo aan voorbij loopt. 
Jammer want het is de moeite waard om hem eens goed te bekijken.

Opvallend zijn ook de enorm lange voelsprieten aan de kop die minstens even lang zijn als het lichaam zelf.

Blauw

Languit in het gras met uitzicht op een strakblauwe lucht en de Agapanthus die in volle bloei staat ... Als dát geen zomers gevoel geeft! 

En als er ook nog gezellig een hommel voorbij zoemt, wat wil je dan nog meer?

Nou, ik weet het wel: een foto maken natuurlijk!

Avondrood

Hoewel er zeker overeenkomst is in kleur, gaat het hier niet om de mooie rood gekleurde hemel bij ondergaande zon maar om een prachtige nachtvlinder met de toepasselijke naam: Groot Avondrood.
Deze nachtvlinders zijn dol op de bloemen van onder andere kamperfoelie. Toevallig heb ik kamperfoelie in mijn tuin, niet zo gek dus dat ik deze vlinder vanochtend in de achtertuin vond.

Kamperfoelie is een mooi voorbeeld van een bloem die helemaal aangepast is aan bestuiving door nachtvlinders. Alleen vlinders kunnen met hun dunne roltong bij de nectar en de witte bloemen van de kamperfoelie zijn goed te zien in de avondschemering. Maar het meest bijzondere vind ik dat de bloemen pas tegen de avond lekker gaan ruiken, speciaal om nachtvlinders te lokken.

Wonderbaarlijk mooi, de natuur!

Horrorrrr...

In plaats van macro-fotografie, zou je eigenlijk net zo goed horror-fotografie kunnen zeggen. Is het bij de originele foto soms al schrikken; bij flink uitvergroten is het ronduit angstaanjagend wat er zoal op je beeldscherm verschijnt.
Ik schrik me soms rot van mijn eigen foto's! Let wel, we hebben het hier over beestjes van zegge en schrijve 1 á 1,5 centimeter.

En dat is maar goed ook.
Stel je voor zeg, dat ze de afmeting zouden hebben van een cavia bijvoorbeeld. Ik noem maar wat. En groter dan een cavia durf ik ze niet eens te denken!

Nou ja, interessant is het in elk geval wel om deze diertjes eens van zo dichtbij te kunnen bekijken. Ook al hou je verder helemaal niet van horror.

Ik zie, ik zie ...

Bij macro-fotografie krijg je details te zien die je niet voor mogelijk houdt.

Neem nou dit spinnetje, met enorm lange (behaarde) pootjes bijvoorbeeld: het lijken warempel wel z'n twee hersenhelftjes die je op deze foto ziet!

Hij zat in de gang voor het raam. Best handig voor deze "tak van sport" dat er zich her & der wat ongedierte in huis ophoudt. Geen last van regen en/of harde wind tenminste. Nu hoop ik nog op een zilvervisje, die lijken me nl. héél spectaculair van erg dichtbij. Die viezerdjes zien we geregeld kruipen, behalve nu natuurlijk.
Zul je net zien...

Sint-jansvlinder

Ik heb altijd gedacht dat er twee groepen vlinders waren: dagvlinders en nachtvlinders. Dagvlinders vliegen overdag en zijn vaak felgekleurd. Nachtvlinders vliegen 's nachts en zijn vaak onopvallend, donker van kleur.

Maar nu ben ik erachter dat er nòg een groep vlinders bestaat: de dagactieve nachtvlinders. Hmm...wat moet ik me daarbij voorstellen..
Nachtactieve dagmensen ken ik wel, ik ben er namelijk zelf een. Je leeft overdag maar zo tegen de nacht word je pas levendig, zeg maar. Dan bruis je van energie!

Zo zal het met deze Sint-jansvlinder ook wel zijn, maar dan omgekeerd.
Iemand heeft voor hem bedacht dat hij tot de nachtvlinders behoort maar gewoon liever overdag leeft!
En ik geef hem geen ongelijk, want waarom zou je zo'n mooie outfit 's nachts dragen als  bijna niemand je ziet.
En gelukkig maar ook, want de mooiste foto's maak je toch overdag.

Macro

Echte macro-foto's maken, dat lijkt me wel wat, dacht ik laatst.

Kleine diertjes of dingetjes groot fotograferen. Er zit dan wel een macro-stand op mijn telelens, maar dat is toch een beetje behelpen met een 1:2 vergroting (i.p.v. 1:1). Maar ja, om daar nou een speciale lens voor aan te schaffen ...

Gelukkig bood natuurvriend G. uitkomst. Hij had een macrolens die ik wel mocht uitproberen. Kijk, dat is nog eens een fijn aanbod!

Met camera en al, dat wel (Nikon vs. Canon, lenzen niet verwisselbaar), wat al met al een dubbele uitdaging betekende: een onbekend toestel én een lens die ultra gevoelig is.

Een pas gevonden dooie hommel had de twijfelachtige eer om als proefkonijn te dienen. Een heel kleintje, van krap aan een centimeter. Al zou je dat niet zeggen als je dit "monster" zo ziet!

 

                                                             Wordt vervolgd ...

Smullen geblazen

Ons krentenboompje (Amelanchier) is de lievelingsfavoriet van menig vogeltje. En daarom ook die van mij, want er is altijd vertier, vooral zodra de krentjes rijp zijn.

Het is grappig om te zien hoe merels de krenten in één hap doorslikken,  terwijl dit pimpelmeesje er met piepkleine hapjes van zat te peuzelen.

Bij het nuffige af!

Orgiedeeën?

Momenteel staan de orchideeën in het Lauwersmeergebied massaal in bloei.
Zo ook deze mooie zeldzame orchidee: de Moeraswespenorchis.
Een prachtige wilde orchidee met schattige onschuldige bloempjes, tenminste...dat denk je, maar niets is minder waar.
Voor de wesp is deze moeraswespenorchis een soort bordeel: wespen worden namelijk massaal gelokt door zogenaamde sekslokstoffen en gaan vervolgens paren met de bloemen.
De wespen vliegen helemaal over de toeren tussen de bloemen. Wild geworden door de geurige lokstoffen, vliegen ze van bloem naar bloem.

Het verschil met de uitbundige feesten van mensen is dat deze wespenorgiën, om het zo maar even te noemen, zeer nuttig zijn: tijdens de paring met de bloem krijgt de wesp een plakkerig stuifmeelklompje op zijn kop, die hij weer kwijtraakt bij de volgende bloem.
Een beestachtige bestuiving.

Oranje aaskevers

"de een zijn dood is de ander zijn brood"

Dat gaat zeker op voor deze oranje aaskevers. Ze leven namelijk van kadavers, rottende plantenresten en van uitwerpselen.
Drie keer raden waar deze kevers vanmiddag zo van smulden...

Slak

Op een regenachtige zondagmiddag kijk ik naar buiten en zie een slak over het raam lopen, of misschien kan ik beter zeggen kruipen.

Als het buiten even geregend heeft dan komen de slakken in actie. Als je al van actie kunt spreken want er zit weinig beweging in. Na zo'n regenbui zie je ze dan ook ineens overal. Dat is ook niet zo gek als je bedenkt dat slakken voor 90% uit vocht bestaan en vochtig weer nodig hebben om niet uit te drogen.

Wel vaker had ik een slak goed bekeken maar nooit eerder had ik zo mooi en duidelijk de onderkant in beeld. Prachtig om te zien hoe de gespierde onderzijde van de slak continu golvende bewegingen maakt en zo vooruit "kruipt".

Na een kwartier met m'n neus tegen het raam weet ik het zeker, er waren er twee heel blij deze middag met dit regenachtige weer.

Slordig

Deze vlinder streek neer op een Astrantia, dus ik op een drafje naar binnen om het fototoestel op te halen. Maar ik had me niet hoeven haasten, dat deed deze vlinder namelijk ook niet. Hij bleef rustig zitten, en als 'ie al eventjes opvloog, dan was het om op een buurbloempje te landen. 

Met z'n lange, oprolbare tong zuigt hij nectar uit de bloemen, maar een verrot appeltje -liefst lekker smotsig- lust hij ook wel.

Ik was blij, want veel gelegenheid op een vlinder-shoot is er niet, omdat ze onze tuin (vol bloemen nog wel!) links laten liggen deze zomer. Snap je dat nou.

Hoe dan ook; dit is de Gehakkelde Aurelia, die z'n naam dankt aan de gerafelde (gehakkelde) vleugelrandjes, waardoor het eruit ziet alsof 'ie wat slordig is afgewerkt. Aurelia komt van het italiaanse "aurelio", wat goud betekent. 

Wat een klinkende naam voor zo'n "slordig" vlindertje hè?

Beestje

Dit beestje zag ik op een rietstengel zitten. Ik denk dat het een Kleine rode weekschildkever is. In de wandelgangen ook wel Soldaatje genoemd; langwerpig van vorm,  +/- 1cm lang en oranjerood gekleurd. Hoewel dat laatste niet zo goed uit de verf komt op deze foto. 

Het licht wordt gefilterd door het blad aan de rietstengel, maar neem maar van mij aan dat 'ie echt felgekleurd was.

Ik zie ze ook wel eens in onze Boerenjasmijn. Het ziet er heel geestig uit als ze opvliegen, net of er een heus vliegmachientje opstijgt!

Maar deze Soldaat maakte geen aanstalten om z'n fijne plekje te verlaten. Sterker nog: het leek wel alsof 'ie de rietstengel aan het kussen was!

En zo zie je maar weer dat er ook genoeg te lachen valt in de natuur :-)

Hommels

Ik vind het heerlijk om het vliegend en kruipend spul om me heen te observeren.
Zittend of liggend in het gras in niet altijd even charmante poses... maar ja, dan zit of lig je natuurlijk wèl eerste rang!
Zo zat ik in de tuin een tijdje naar de hommels te kijken die zich tegoed deden aan de nectar uit de bloemen van het vingerhoedskruid. Toen viel pas goed op wat een enorme tong die hommels hebben. Daar wilde ik meer van weten natuurlijk. Het is een lange uitrolbare tong waarmee ze de nectar uit de bloemen zuigen. De tong wordt beschermd door de schede, die tijdens het vliegen onder het lichaam gevouwen zit.

Flink ingezoomd zien ze eruit als buitenaardse wezens.

Wat ook opvalt zijn de stuifmeelkorfjes aan de achterpoten. Het stuifmeel wat aan het lichaam en de pootjes blijft plakken, wordt door de hommel verzameld en met wat nectar aan de achterpoten geplakt om het zo gemakkelijk mee te kunnen nemen.

Wat zit de natuur toch wonderbaarlijk mooi in elkaar.

Geluksvogel

Langs de Friese Straatweg richting Groningen, zitten 2 zwanenkoppels met jonkies in het weiland. Ik zat al stevig te broeden op een plannetje om die een keertje voor de lens te krijgen.

Alleen: de plek was nogal onhandig, dus dat zag ik er niet zo gauw van komen. Jammer, maar ja zo gaat dat: je kunt veel dingen fotograferen, maar ook heel veel niet. 

 

Gelukkig had ik deze keer mazzel. Want afgelopen zondag liep ik in het NAM-park zomaar een (Knobbel-) zwanenfamilie tegen het lijf: vader, moeder en hun 4 prachtige zwanenkindertjes. Ze dobberden rustig in de sloot, vlak voor mijn neus op nog geen 2 meter van me af.

Geloof me, dan voel je je een echte geluksvogel!!

 

Pyjamazweefvlieg

Bij een pyjamazweefvlieg denk je niet meteen aan een gevaarlijk insect. Toch laat deze zweefvlieg je denken dat dit wel degelijk het geval is.
Hij dankt zijn naam aan zijn jasje dat wel iets wegheeft van een pyjama. Door dit gestreepte pakje met felle kleuren laat deze zweefvlieg je geloven dat je hier te maken hebt met een wesp en geeft hiermee een duidelijk signaal af: Pas op, ik kan steken! of Eet mij niet, ik ben giftig!
Als je dan toch te dicht in de buurt komt begint hij luid brommend te zoemen en dat werkt want mensen slaan op dit moment massaal op de vlucht, wild zwaaiend en wapperend met hun ledematen.
In wezen stelt het uiterlijk vertoon van deze pyjamazweefvlieg niet zoveel voor. Het is er eentje van het type: veel geschreeuw en weinig wol. Als je de tegenaanval inzet, blaast hij de aftocht en schiet er razendsnel vandoor!
Misschien was een naam als "pantoffelheldzweefvlieg" meer op z'n plaats geweest?

Toch geweldig dat je met je pyjama je ergste vijand weet te misleiden!

Toch zijn het hele nuttige insecten. Ze spelen een belangrijke rol bij de bestuiving van bomen en planten en de larven eten uitsluitend bladluizen.